دوستت دارم خود را به خیابان گفتم

از غـــــــمم با گــل پــــژمرده ى گــــــلدان گفتم
تـلخ بــــا چــــایى یخ کــــــــــرده ى لیوان گفتم

گفتم آنقدر دلـــــــــــــم تنگ هوایش شده است
هـــمـــه را نـم نـم بــــــــــا نـم نـم بـــاران گفتم

حـرف هــایى کــه نـمـیشد به کسى گفت، ولى
مـــــــن به گـنجشـک نشـسـته لـــبِ ایوان گفتم

راهـــى کــوچــه شــدم دل به خــیابــــان دادم
از خـــــزان راز بــزرگــــــى به درخــتان گفتم

  دست در جیب فـــرو بــردم و ســــر در یقه ام
از خـــودم هرچه شـنــیدم به خـــودم آن گفتم

در خــودم غـــــرق شدم، در سرم افتاد جنون
از تـــو حتــــى به پلــیـس ســـر میــدان گفتم

نــاگهان چشـم تـــو را روبـــــروى خـود دیدم
هول شدم، حاشیه رفتم، سخــن از نان گفتم

پــا به پــا کـــردم و تــو مثــل همــیـشه رفتى
بـه خـــودم لعنت ازیــــن بـخــت گریزان گفتم

وقـت کــــم بـــود... نشد حرف دلـــــم را بزنم
دوسـتـت دارمِ خــــود را به خیـــابــــان گفتم

امیر اکبرزاده